Στοιχειωμένοι Στίχοι...

Να πονάνε τα χείλη απ’ το φιλί ...

Να γράφει η γλώσσα τη λέξη «πάθος» στο λαιμό ...

Να παίζουν τα ακροδάχτυλα μουσική στη ραχοκοκαλιά...

Να μοιάζουν με κύματα τα μαλλιά της πάνω στους βράχους των ώμων του...

Να είναι οι ανάσες καυτός αέρας που μπαίνει μέσα τους ...

Να είναι το όνομά του το μόνο που θέλω να φωνάξει ...

Να είναι το όνομά της η μόνη λέξη που θα λέει ...

Κι όλα αυτά μονάχα ...

Αν ήταν κοντά της ... ήταν κοντά του...

Αν δεν υπήρχε ο κόσμος της ... δεν υπήρχε ο δικός του ...

Αν τα χρόνια ήταν μονάχα δρόμος μέχρι να συναντηθούν ...

Αν τούτες οι λέξεις δεν είχαν ανάγκη να γραφτούν...

Αν η πραγματικότητα γινόταν παραμύθι ...

Αν όλα τα «αν» άλλαζαν θέση και γίνονταν «να» ... Ίσως τότε ...

Απλά να τα ζούσαν όλα μαζί ...


Μπροστά μου ένα κερί που σιγοκαίει

Λιώνει αργά μοιάζει να κλαίει…

Έχει μια φλόγα που μαγνητίζει

Μια μυρωδιά που σε θυμίζει…

Μα χρώμα αλλάζει και παίρνει σχήμα

Θάλασσα γίνεται του πόθου μου κύμα

Μαζί της με παίρνει με ταξιδεύει

Ανάσα μου δίνει και με μαγεύει…

Τι κι αν πνιγώ τι κι αν καώ;

Πολύτιμο πλάσμα μου αερικό…

Γιατί να βρεθείς στην άδεια ζωή μου;

Αξία να δίνεις στο κάθε φιλί μου;

Ποιον να ρωτήσω και ποιος να μου πει

Πότε μια αγάπη φαντάζει σωστή…

Ανάβω τσιγάρο κλείνω τα μάτια

Μέσα μου χτίζω χιλιάδες παλάτια…

Τι κι αν πνιγώ τι κι αν καώ;

Πολύτιμο πλάσμα μου, αερικό

Γίνε η αλήθεια μου, σταυρός στο στήθος

Γίνε ο δρόμος μου μέσα στο πλήθος

Τι κι αν βρεθώ τι κι αν χαθώ;

Μονάχα μέσα σου θέλω να ζω

Κάνεις το άσχημο να δείχνει ωραίο

Κάθε παράλογο να μοιάζει μοιραίο…


Μ αρέσει που λιώνω στη σκέψη σου

Κι ας μου λείπει τόσο η ζέστη σου

Τα δάκρυά μου γίνονται βροχή

Που μέσα τους πνίγω μια ζωή…

Μ αρέσει που δεν κάνω τίποτα πια

Γιατί είσαι τόσο μακριά

Ακόμη μυρίζω το άρωμά σου

Ακούω την ανάσα τη βαθιά σου…

Είναι άραγε η αγάπη ευκαιρία

Ή μήπως μια γλυκιά τιμωρία…

Για κείνους που η καρδιά χτυπάει

Και κανέναν δεν ρωτάει...

Είναι άραγε η αγάπη ευκαιρία;

Ή ένα ταξίδι στην ουτοπία;

Να μπορούσες να απαντήσεις

Με το βλέμμα σου να με ντύσεις…

Μ’ αρέσει που δε θα γυρίσεις πίσω

Κι ας έχω ένα πύργο να γκρεμίσω…

Όταν τον έχτιζα θυμάμαι...

Δεν είχα πει ποτέ «φοβάμαι»…

Μ αρέσει που κοιτάζω στον καθρέφτη

Την ώρα που με λέει «ψεύτη»!

Έχω εμένα να νικήσω

Στο σκοτάδι να με κλείσω…

Είναι άραγε η αγάπη ευκαιρία;

Ή ένα ταξίδι στην ουτοπία;

Να μπορούσες να απαντήσεις

Με το βλέμμα σου να με ντύσεις…

Μ’ αρέσει που δε θα γυρίσεις πίσω

Κι ας έχω ένα πύργο να γκρεμίσω…

Όταν τον έχτιζα θυμάμαι

Δεν είχα πει ποτέ «φοβάμαι»…


Σ έναν κόσμο που τρέχει

Σε μια πόλη που βρέχει

Είσαι εσύ ο σταθμός μου

Στο σκοτάδι το φως μου.

Θα σου πω μία λέξη

Πριν ο χρόνος σε κλέψει

Κοίταξέ με για λίγο

Τα φτερά μου ανοίγω. Έλα …

Γίνε μέσα μου τρέλα

Τι κι αν κάνουμε λάθος

Η ζωή θέλει πάθος!

Έλα …

Άστα όλα και έλα

Μη σε νοιάζει τι λένε

Και αυτοί κάπου φταίνε…

Ένα βλέμμα σου μόνο

Σταματάει τον πόνο

Κι ένα χάδι σου αρκεί

Να χαράξει Κυριακή.

Ναι, ζητάω πολλά

Μα δεν έχει «αλλά»

Απ το χέρι μου πιάσου

Στον παράδεισο χάσου

Έλα …

Γίνε μέσα μου τρέλα

Τι κι αν κάνουμε λάθος

Η ζωή θέλει πάθος

Έλα …

Άστα όλα και έλα

Μη σε νοιάζει τι λένε

Και αυτοί κάπου φταίνε

Έλα …

Ξετυλίγω κορδέλα

Να σε δέσω μαζί μου

Γίνε εσύ η ζωή μου

Έλα…

Άστα όλα και έλα

Κοίταξέ με στα μάτια

Να χτιστούνε παλάτια…


Είσαι η φωτιά στο τσιγάρο που ανάβω…

Η γουλιά στο ποτήρι μου που μέσα μου θάβω...

Το λακάκι στα χείλη μου όταν γελάω…

Ο λόγος που για σένα σε όλους μιλάω…

Είσαι ο πρόλογος στο πρωινό μου…

Το άγνωστο άπειρο που κάνω δικό μου…

Οι νότες που γράφω χωρίς να σκεφτώ…

Οι ώρες που κάνεις να μοιάζουν λεπτό…

Μείνε για λίγο… για τόσο… για όσο…

Θέλω σε σένα ό,τι έχω να δώσω…

Να μείνω ισόβια στη φυλακή σου…

Ανάσα να παίρνω στην εκπνοή σου…

Μείνε για λίγο … για τόσο … για όσο…

Δίπλα σου θέλω τα πάντα να νιώσω…

Να λιώνει το δέρμα μου στο άγγιγμά σου…

Να τρέχει το δάκρυ μου μες στα μαλλιά σου…

Είσαι η φλόγα μου μες στο σκοτάδι...

Το χέρι που ψάχνω στο μαύρο πηγάδι…

Το αίμα που τρέχει σε κάθε πληγή...

Ο ήλιος που βγαίνει σε κάθε αυγή...

Είσαι εκείνα που τρέμω να βρω...

Οι λέξεις που κρύβω μα θέλω να πω...

Τα χείλη που ψάχνω ν’ αγγίξουν το σώμα...

Να βγω από κείνο το άψυχο πτώμα....

Μείνε για λίγο… για τόσο… για όσο…

Θέλω με σένα σεντόνι να στρώσω…

Να γείρω στο πλάι σου να κλείσω τα μάτια…

Για λίγο να ζήσω σε άλλα παλάτια...

Μείνε για λίγο … για τόσο … για όσο…

Τα σκόρπια κομμάτια μου να βρω να ενώσω...

Να πάψω να κρύβομαι στον όχλο που τρέχει...

Να ζήσω μια αγάπη που σ’ όλα αντέχει...


Πλημμυρισμένη από τις νότες του “run”

παγιδευμένη από τα αδηφάγα “αν”

ψάχνω τριγύρω μου αυτή τη σιωπή

που θα με λυτρώσει απ τα χιλιάδες “γιατί”...

Είναι όμως κι αυτό το κενό...

όπου κι αν τρέξω μέσα του πατώ...

κι έτσι πνίγομαι στων “θέλω” μου τα κύματα

που δάκρυα γίνονται στη γη σαν του πολέμου θύματα...

Να, κάπως έτσι η ζωή περνά...

μα εκείνη βλέμμα μού ρίχνει κι ειρωνικά ρωτά ... “Πώς καταφέρνεις κι απωθείς ό,τι ποθείς;”

Και καθώς τα χείλη μου ματώνουν, εκείνη ήδη μακριά μου περπατά ...


Το δέρμα γίνεται απαλό όταν αγγίζεται…

Τα χείλη αποκτούν σχήμα όταν είναι φιλημένα…

Το βλέμμα βαθαίνει όταν τα μάτια είναι καθαρά…

Και η καρδιά ξεκλειδώνει κάθε φορά που εσύ κρατάς το κλειδί της…

Να με σμιλεύεις…

`Όταν είσαι μαζί μου…

Να με προστατεύεις όταν δεν είσαι …

Να ξανάρχεσαι … κάθε φορά που φεύγεις…

Να φεύγεις … μα να αφήνεις κάτι πίσω σου για να γυρίσεις…

Να μεγαλώνεις στα χέρια μου…

Να μικραίνω στα δικά σου…

Να είσαι τα «αποσιωπητικά» μου…

Να είμαι τα «θαυμαστικά» σου…

Για όσο…


Και μέχρι να σε χάσω, θέλω να σε κερδίζω…

Και μέχρι να με μισήσεις, θέλω να με αγαπάς… Και μέχρι να σε χορτάσω, θέλω να σε καταβροχθίζω…

Και μέχρι να με αδειάσεις, θέλω να με γεμίζεις…

Και μέχρι να αλλάξω δρόμο, θέλω να περπατάς δίπλα μου…

Και μέχρι να αναζητήσεις άλλα χείλη, θέλω να δαγκώνεις τα δικά μου…

Και μέχρι να ψάξω γι’ άλλη πορεία, θέλω να είσαι η πυξίδα στο τσεπάκι μου…

Και μέχρι να με στείλεις στο διάολο, θέλω να μένω στον παράδεισό σου…

Και μέχρι να χάσεις την όσφρησή σου, θέλω να αναπνέεις τη μυρωδιά του κορμιού μου…

Θέλω να είμαστε το παραμύθι που δεν έχει καλό τέλος…

Το τραγούδι που δεν ξέρουμε τους στίχους…

Το αλκοόλ που κυλά μεθυστικά στις φλέβες μας…

Τα νύχια που μπήγονται στις πλάτες μας…

Η Ζέστη που θα καλύψει το τρέμουλό μας…

`Όλα εκείνα τα «θέλω» μας που μεταμορφώνονται σε «μπορώ»…

Η αρρώστια που μας γιατρεύει…

Και μέχρι να κλείσω αυτές τις γραμμές στο χαρτί, θέλω να γίνεις ξανά η έμπνευση που δεν θα με εγκαταλείψει…



ΠΡΟΣΟΧΗ: Όλα τα παραπάνω ποιήματα έγκεινται σε προστασία Πνευματικών Δικαιωμάτων. Απαγορεύενται αυστηρά η αναπαραγωγή, διάθεση και διασκευή αυτών χωρίς την άδεια της συγγραφέα.
Αν χρειαστεί να παραθετηθεί (κατα λέξη) κάποιο ποιήμα ή μέρος αυτού, θα χρειασθεί να αναφερθεί το όνομα του ποίματος, της συγγραφέας και έναν σύνδεσμο για αυτή τη σελίδα.
Λόγου χάριν

                Παρακάτω σας παραθέτω το ποιήμα "Μέχρι να ..."
                της Μαρίας Ν Κίτρα
                mkitra.com
            .....
            *στίχοι*
            .....